Uit de ban van mijn uitstelgedrag

Spannend of leuk?

Stress en vermijdingsgedrag. Dat zat er onder, realiseerde ik me ineens. Dus niets ‘gewoon te druk gehad en daarom nog niet aan de eerste stap toegekomen’!

Op 3 april sta ik in theater Branoul in Den Haag op het podium. Als een van de deelnemers aan Stories worth Sharing. Met een verhaal over dingen die voor mij belangrijk zijn en die ik graag wil delen. Op de witte vleugel van het theater ga ik een paar korte klassieke stukken spelen. Voor het eerst sinds heel lang voor publiek. Leuk en spannend. Of spannend en leuk. Daar was ik nog niet helemaal uit.

Gestrand na de eerste ideeën

Er stonden al losse ideeën in mijn bullet journal. Geschreven toen ik me had opgegeven in december. Maar de geplande mindmap was er nog niet. En dit verhaal is niet iets om op het laatste moment in elkaar te draaien. Al is het maar omdat er in maart twee oefendagen ingepland staan. Ik weet dat ik het moet doen, ik weet dat ik het moet inplannen, het staat op de to-do lijst, maar nog geen actie. Herkenbaar???

Actie nodig

Tot het moment dat ik met een collega dit besprak tijdens een nascholingscursus. Daar bracht ik dit project in tijdens een van de oefenrondes.

Als eerste heb ik het hele project opgedeeld in alle tussenstapjes die ik voor me zie. En al die stapjes hebben we getest op stress. Een van de dingen die ik fantastisch vind aan kinesiologie, dat je stap voor stap heel precies kunt testen waar de stress zit. Daarbij bleek dat op de eerste stap – het maken van de mindmap – al behoorlijk wat stress zat. Logisch dat ik dat voor me uit schoof….

Anders kijken

Ook op latere stappen in het plan zat hier en daar stress. Toen we door hadden waar die allemaal zat, ben ik deze, samen met mijn collega, gaan aanpakken. En aan het einde van de oefening kon ik mezelf blij, stevig en ontspannen op het podium zien spreken en pianospelen. De feedback aan het einde van de oefensessie was dat ik straalde. Dat kan ik nu dus ook in het echt; straks op 3 april, op dat podium.

Uitstelgedrag getackeld

En het is al waar aan het worden. Ik heb de mindmap inmiddels gemaakt en de eerste pianoles ingepland. De kleine stapjes staan in mijn agenda, ook wel zo handig. En ik weet dat ik ze ga doen. Waarom? Omdat ik er zin in heb. Het einddoel is duidelijk, geladen met een positief gevoel. Maar belangrijker, ook de tussenstappen voelen fijn. En daarmee ben ik uit de ban van mijn uitstelgedrag.